آستمیزول یک نوع داروی آنتی هیستامین نسل دوم می باشد که زمان اثر طولانی است. آستمیزول در سال ۱۹۷۷ توسط داروسازی جانسن به دنیا معرفی شد. آستامیزول از بازار بسیاری از کشورها به دلیل عوارض جانبی نادر اما بالقوه کشندهٔ حذف شده است و فروش آن در برخی از کشور های ممنوع است.

مشکلات استفاده از دارو:

در مصرف آستمیزول از طریق روش دهانی (خوراکی) و با معیار LD۵۰، مصرف حدود ۲۰۵۲mg/kg یعنی ۲۰۵۲ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن(البته در موش) باعث مسمومیت می‌شود.

با توجه به تحقیقات انجام شده این دارو ممکن است از هدر رفتن عضله و بقولی لاغر شدن که در بسیاری از بیماران بستری و بی حرکت رخ می‌دهد، جلوگیری می کند. یک آزمایش در تعداد معدودی موش ها نشان داده‌ است که آستمیزول با مسدود کردن فعالیت پروتئین موجود در عضلات که در جریان آتروفی عضلات درگیر است ، از این پدیده جلوگیری به عمل می آورد . با این حال نگرانی از اثر طولانی مدت این دارو در عضله قلب مانع از استفادهٔ معمول از آن در انسان، برای این مورد می‌ گردد.

به تازگی کشف شده که آستمیزول برای درمان مالاریا قوی عمل می‌کند. مکانیسم عمل آستمیزول در این زمینه مشابه مکانیسم عمل کلروکین می‌باشد، اما این دارو حتی بر روی انگلهای مقاوم به کلروکین هم تأثیر دارد.